στον Γιώργο Κ.
Ακλόνητοι Σεπτέμβρηδες ισοφαρίζουν νύχτες-πέτρες
που τις κάνεις λιώμα στα χέρια.
Σκεπασμένοι από φεγγάρια, βυθιζόμαστε στο τελευταίο
κι ένα καράβι με σβηστές μηχανές
μας πάει μακρύτερα από το ανομολόγητο.
Έκσταση ο σιωπηλός πόλεμος που κάνει
να ξαναστραφταλίζουν τα τραγούδια για πράγματα δύσκολα.
Τίποτα δεν φέρνει ηρεμία. Ανώφελες σκέψεις σε μαξιλάρια-σύννεφα.
Νικημένη, άφοβα θα σου χάριζα όλο τον κόσμο.
Αν δεν ένωνες το πάτωμα με το ταβάνι μου τόσο βίαια.
Αν δεν ήσουν τόσο ανυποχώρητος στα αντηχεία τους.
Στρώνω το νυχτικό μου. Άβολο και άδικο να έχεις ερωτευτεί από πριν.
Άρχισα να γλιστράω από τη μια πέτρα στην άλλη, δέσμια
του νερού, κοιμάμαι σαν χρυσόψαρο, κρατώντας τα μάτια ανοιχτά.
Και πάλι νεύματα βρίσκω.
Να συσταλεί ο κόσμος να χωρέσω μόνο εγώ,
να ακινητοποιηθεί η λαχτάρα στο βέλος που μου έριξες.
Να υποχωρήσεις μπροστά σε μια πολύ καινούρια ιστορία πληγής.